Os nenos do colexio burlábanse de Eduardiño
polo tamaño familiar do seu nariz co que nunca
se mollaba cando se duchaba. Para animalo,
cando chegaba á súa casa a súa nai sempre lle
lía o mesmo conto: O patiño feo, ata que un día
marabillouse ao descubrir que tiña un nariz que
servía para calquera cousa.
Aceptarnos como somos supón unha existencia
máis plena e afianza unha construción saudable
da personalidade. Este conto reivindica con
humor o dereito a sermos imperfectos e felices.