A voz afogada dos homes que ferraron a néboa atravesa o cristal desprendido do sol . Como flor errante que opta polo escuro no manancial abismado da lama ínzase nos bordos da luz , en forza equinoccial que amosa un crime vestido de día calquera .
Este sitio web utiliza cookies tanto propias como de terceros para mejorar tu experiencia de navegación. Si continuas navegando consideramos qe aceptas su uso.Más información Más información y configuración