A voz afogada dos homes que ferraron a néboa atravesa o cristal desprendido do sol . Como flor errante que opta polo escuro no manancial abismado da lama ínzase nos bordos da luz , en forza equinoccial que amosa un crime vestido de día calquera .
Esta web utiliza cookies propias y de terceros para mejorar nuestros servicios mediante el análisis de sus hábitos de navegación (secciones visitadas y clicks). Puede obtener más información aquí o cambiar la configuración.